ارزیابی سایتوکاینهای مترشحه از سلولهای ۱th و ۲th در مبتلایان به لیشمانیوز پوستی حساس و مقاوم به درمان با گلوکانتیم

مقدمه لیشمانیوز پوستی در بسیاری از نقاط ایران از جمله شهر مشهد به صورت اندمیک مشاهده می­شود. در سالهای اخیر مواردی از عدم پاسخ به درمانهای رایج (ترکیبات پنج ظرفیتی آنتی­موان) از­جمله گلوکانتیم مشاهده­شده­است. پاسخ ایمنی سلولی که به وسیله سلول­های t-helper type1(th1) ایجاد می­شود، نقش مهمی در محافظت در برابر بیماری لیشمانیوز ایفا می­کند درحالی که فعالیت سلولهایt-helper type2 (th2) باعث پیشرفت بیماری می­شود. هدف این مطالعه ارزیابی سایتوکین­های مترشحه از سلول­های مونونوکلئر خون محیطی (pbmc)1 در مبتلایان به لیشمانیوز پوستی حساس و مقاوم به درمان با گلوکانتیم و گروه کنترل، جهت یافتن روشی برای درمان بیماران مقاوم به درمان می­باشد. روش کار این مطالعه توصیفی- مقطعی در سال 1385 درمورد 60 نفر از بیماران درمانگاه شماره یک آب و برق و بیمارستان قائم انجام شد. ارزیابی پاسخ ایمنی سلولی در گروههای حساس و مقاوم به درمان لیشمانیوز پوستی و گروه کنترل با اندازه­ گیری سایتوکین­های آزاد شده از سلول­های pbmc پس از تحریک با آنتی­ژن لیشمانیا ماژور و میتوژن به مدت 48 ساعت توسط روش الیزا انجام گردید. اطلاعات با استفاده از نرم افزاز spss ورژن 12 و آزمون های آنالیز واریانس، کروسکال والیس و من ویتینی تجزیه و تحلیل شد. نتایج سلول­های pbmc افراد حساس به درمان، سایتوکین ifn-γ را با 05/0p< بیش از بیماران مقاوم به درمان ترشح کردند در­حالی که در بیماران مقاوم به درمان il-4 با 005/0p< بیش از بیماران حساس به درمان ترشح شد. نتیجه­گیری نتایج این مطالعه نشان می­دهد که ترشح سایتوکین­هایی که باعث فعالیت پاسخ­هایth2 می­شوند، مثل il-4 در بیماران مقاوم به درمان بیش از موارد حساس به درمان ترشح می­شوند و ترشح سایتوکین­هایی که پاسخ­های th1 را فعال می­کنند مثل ifn-γ در موارد حساس به درمان بیش از بیماران مقاوم به درمان ترشح می­شوند.